مایا یینگ لین؛ هنرمند و معمار با طرح های سازگار با زمین

به گزارش اخبار ساختمان، شهرت مایا لین، بیشتر به خاطر برنده شدن در مسابقه طراحی بنای یادبود سربازان جنگ ویتنام، در ۲۱ سالگی هست. مجسمه ها، بناهای یادبود، طرح های چند رسانه ای لین همیشه با عناصر طبیعی در هم می آمیخته.

مایا لین، هنرمند و معمار، هنگامی که در 21 سالگی برنده مسابقات سال 1981 برای طراحی بنای یادبود سربازان جنگ ویتنام در شهر واشنگتن شد، به عنوان یک شخصیت جنجال انگیز به زندگی عمومی پای گذاشت. طراحی برانگیزنده و غیرمعمول او، دیواری از سنگ سیاه خارا به شکل ٧ که نام های کشته و ناپدید شدگان آمریکایی جنگ ویتنام بر آن نقش شده است، در آغاز مورد انتقاد برخی از سربازان قدیمی قرار گرفت، ولی امروز، بنای لین یکی از تکان دهنده و نمادین ترین بناهای یادبود در ایالات متحده محسوب می شود.

درحالی که نام لین برای همیشه به آن شاهکار برازنده که وی در دوران دانشجویی اش در رشته معماری در دانشگاه ییل طراحی کرد، ربط داده خواهد شد، بر حرفه و دلبستگی های او اثراتی به مراتب گسترده تر مترتب است. به عنوان یک مجسمه ساز و هنرمند چند رسانه ای، لین که غالبا مواد بازیافت شده یا طبیعی را به کار می گیرد، آثاری را خلق می کند که نشان دهنده نگرانی او درمورد محیط زیست اند. او یک رشته مبل به نام "زمین مسطح است / نیست" برای شرکت نول طراحی کرده است، و در 1994، زندگیش موضوع یک فیلم مستند به نام "مایا لین: یک بینش نیرومند و روشن" شد و برنده جایزه اسکار بود.

مایا که اکنون نزدیک به 50 سال دارد، همچنان به طراحی بناهای یادبود ادامه می دهد. طرح های او که منعکس کننده تعهدش به محیط زیست هستند، عناصر طبیعی را در هم می آمیزند و با مناظر اطراف یکی شده اند. شاید مشهورترین اثر او پس از بنای یادبود سربازان ویتنام، بنای یادبود حقوق مدنی در مونت گمری، آلاباما باشد.

مایا یینگ لین؛ هنرمند و معمار، همواره طرح های حماسی و سازگار با زمین رو خلق کرده و هر چند گرایش های معماری او بیشتر در بناهای یادبود خلاصه میشه، ولی شاید در دنیای هنر و معماری معاصر اسم لین رو بتوانیم در کنار "زاها حدید" به کار ببریم.

لین که در شهر آتن ایالت اوهایو به دنیا آمد، پدر و مادرش مهاجرانی چینی بودند. او برای خانواده خود به خاطر تشویق روحیه خلاقش سهم بسیاری قائل است. لین زمان زیادی از کودکیش را همراه با پدرش که متخصص سفال گری و رئیس سابق دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه اوهایو بود، در محیط دانشگاه گذراند.

او یک بار به مصاحبه گری گفت: من در کارگاه ذوب فلز دانشکده برنز قالب می گرفتم، ولی حتی به ذهنم خطور هم نمی کرد که هنرمندی خواهم شد. این طرز فکر زمانی که او تحصیلاتش را در دانشگاه ییل آغاز نهاد و معماری و هنر در مرکز مطالعاتش قرار گرفتند، تغییر کرد. لین به یاد می آورد که به عنوان نخستین نسل از آمریکاییان چینی تبار برای همگون شدن در مسیر جامعه ایالات متحده سخت کوشید.

او گفت: شاید من در 20 سال اول زندگی ام می خواستم تا حد ممکن آمریکایی باشم. در سنین بیست و سی، شروع به پی بردن به این موضوع کردم که هنر و معماری من تا چه حد از ویژگی های شرقی برخوردارند.

در همان حال، لین به طور روز افزونی خود را از بابت خطر ویرانی دنیای طبیعی نگران یافت. او گفت: این که ما چگونه خانه خود را مورد استفاده قرار می دهیم، چگونه زندگی می کنیم و چگونه سیاره ی خود را به آلودگی می کشیم، وحشتناک است. وقتی من کودک بودم این امری آشکار بود. اکنون آشکارتر هم شده است. مجسمه ها و بناهای لین و آثار چندرسانه ایش، صرف نظر از شکل آنها، تنها با یک ویژگی به هم پیوسته اند: همه آنها از راه ارتقاء هماهنگی با طبیعت، زمین را گرامی می دارند. دیدارکنندگان از بنای یادبود حقوق مدنی سطح سنگ خارای پوشیده از آب این بنا را که جو التیام بخشی را ترویج می کند، بررسی می کنند.

او از منابع الهام بخش گوناگون، ازجمله تپه های خاکی هوپول سرخپوستان، باغ های شنی ژاپنی و هنرمندان سفال گر آمریکایی دهه های 1960 و 1970 یاد می کند. آخرین رده از مجسمه های بزرگ جثه او در نمایشگاه مایا لین به نام چشم اندازهای منظم در گالری هنری کورکوران تا 12 ژوییه 2009 در واشنگتن به نمایش درآمد. لین گفته که به سهم خود امیدوار است بتواند تصور کلی یک بنای یادبود را با خلق چیزی که "هیچ کجا، ولی در همه جا است." دوباره بسازد.

اگر چنانکه لین می گوید، پنجمین و آخرین بنای یادبودش با قصد پا گذاشتن به مرزهای نو ایجاد شود، او را به طور اجتناب ناپذیری به یادبودهای پیشینش پیوند می دهد: نگرش های بی پروایی که تصور مردم را از آنچه که یک بنای یابود می تواند باشد دوباره شکل می دهد. مونت گمری می نویسد، سازگاری "بنای یادبود سربازان ویتنام با زمین و سازگاری زمین با بنای یادبود "نمایانگر یک روند التیام بخش است. و به همان گونه، بنای یادبود حقوق مدنی که در سال 1989 اهدا شد، تمثیلی از التیام را ارائه می دهد: یک جریان آب که مانند اشک بر سنگ خارای پرداخت شده ای که نام شهروندان جان باخته ی آمریکایی در راه مبارزه برای برابری بر آن نقش شده روان است. یک نماد جهانی زایش دوباره، جریان آب تجدید عهد بی پایان کشور را با وفاداری مردمش نسبت به آزادی و عدالت در بر می گیرد.

لین هم در سفارش های دولتی و هم کارهایی که به سفارش بخش خصوصی می پذیرد رویکرد منسجمی دارد. او می گوید: من سعی می کنم به مردم راهی متفاوت برای نگریستن به اطرافشان ارائه دهم. این برای من هنر است.

لین به اخذ جوایز و مدال ها و افتخارات زیادی مانند جایزه معماری از آکادمی هنر و ادبیات آمریکا، جایزه طراحی ریاست جمهوری، مدال افتخار انستیتوی معماری آمریکا، دکترای افتخاری هنر از دانشگاه های هاروارد، ییل، براون، اسمیت و ویلیامز نائل شده است. در سال 2005، خانم مایا لین برای قرار گرفتن در سالن زنان مشهور کشور در نیویورک برگزیده شد. و یک برنامه مستند که به دریافت جایزه نائل شد درباره زندگی او تحت عنوان "مایا لین، بینشی نیرومند و روشن" ساخته شد. خود این عنوان از یک سخنرانی خانم لین درباره ی روند طراحی بناهای یابود اخذ شده است.

در کارهای او همواره چشم انداز و دورنمایی وجود دارد و چون به محیط زیست علاقه فراوان دارد، در بسیاری از کارهای خود از مواد طبیعی یا کاغذ های بازیافتی استفاده می کند.

آخرین کار معماری او "موزه چینی های امریکا" هست که ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۹ افتتاح شده است.