آشنایی با رابرت ونچوری، معمار مطرح نیمه دوم قرن بیستم

رابرت چارلز ونچوری در ۲۵ ژوئن سال ۱۹۲۵ در فیلادلفیا آمریکا بدنیا آمد. ونچوری معمار، طراح و نظریه پرداز با نفوذ آمریکایی یکی از چهره های اصلی معماری قرن بیستم بود. وی موسس اصلی شرکت ونچوری، اسکات براون و همکاران بوده است.

ونچوری در طراحی معماری خود تحت تأثیر استادان اولیه مانند؛ میکل آنژ و پالادیو و استادان مدرن از جمله؛ لوکوربوزیه، آلوار آلتو، لوئیس کان و ایرو سارین قرار گرفت.

رابرت ونچوری به همراه همسرش دنیس اسکات براون به شکل گیری شیوه ای که معماران، برنامه ریزان و دانشجویان در مورد معماری و محیط ساخته شده آمریکایی تجربه و فکر می کنند، کمک کردند. ساختمان ها، برنامه ریزی ها، نوشته های نظری و آموزش های آنها نیز برای گسترش گفتمان معماری کمک کرده است.

رابرت ونچوری از دهه ۱۹۶۰ معمار آمریکایی پیشگام شورش پست مدرن علیه سادگی و کارکردگرایی ناب معماری مدرنیست بود. او هم در ساختمان ها و هم در نوشته هایش از معماری سرشار از نمادین و تاریخ، پیچیدگی و تناقض حمایت کرد.

ونچوری در ۲۳ جولای سال ۱۹۶۷ با دنیس اسکات براون ازدواج کرد و در فیلادلفیا زندگی می کردند. او پدر جیمز ونچوری بنیانگذار و مدیر استودیوی «رسینک» ReThink بود.

ونچوری در مدرسه ای در آکادمی «اپیسکوپال» در مریون پنسیلوانیا تحصیل کرده است. وی فارغ‌التحصیل دانشگاه پرینستون در سال ۱۹۴۷ بود و در این دانشگاه موفق به دریافت جایزه «فی بتا کاپا» (Phi Beta Kappa) و جایزه معماری «دآماتو» (D’Amato) شد. رابرت ونچوری کارشناسی ارشد هنرهای زیبا را در سال ۱۹۵۰ از همین دانشگاه دریافت کرد.

برنامه آموزشی در پرینستون تحت ریاست پروفسور «جان لاباتوت» که استودیوهای طراحی تحریک آمیز را در چهارچوب آموزش هنرهای تجسمی ارائه داد.

وی در سال ۱۹۵۱ تحت نظر ایرو سارینن در بلومفیلد هیلز میشیگان و بعدها برای لویی کان در فیلادلفیا کار کرد. ونچوری در سال ۱۹۵۴، جایزه کمک هزینه تحصیلی رم را در آکادمی آمریکایی رم به دست آورد و دو سال برای تحصیل به اروپا رفت.

ونچوری از ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۷، مسئولیت های آموزشی در دانشگاه پنسیلوانیا داشت که در آنها به عنوان دستیار آموزشی لویی کان، مدرس و بعدها به عنوان استادیار کار کرد.

وی بعدها در دانشکده معماری ییل تدریس کرد و از دانشجویان برجسته ونچوری به کسانی چون امی واینشتاین و پیتر کوریگان اشاره کرد.

عدم پذیرش عقاید مرسوم سبک بین‌المللی توسط ونچوری اولین بار در خانه ای که او در سال 1962 برای مادرش ساخت، نمایان گردید.

وی در سال 1966 کتاب پیچیدگی و تضاد در معماری را منتشر کرد، که عنصر پیوریتانیسم (خشک مقدس گرایی) در نظریه نوگرا را نقد می کرد و از خاص گرایی، تزئینات و نوعی حس ظرافت حمایت می کرد.

تحریک‌ کننده ترین کتاب وی ”آموزش از لاس وگاس” بود که در آن ونچوری از محیط پرزرق و برق لاس وگاس و دیگر شهرهای امریکایی در برابر انتقادهای تند زیباشناسی دفاع می کند. در مقایسه با بسیاری از نوگرایان، ونچوری از یک نوع معماری مزین به شکل نمادین بر پایه سنت استفاده می کند. او معتقد است که ساختار و تزئین باید با ماهیت های مجزا باقی بمانند و آن تزئین باید منعکس کننده فرهنگی باشد که در آن وجود دارد.

در مقابل، همچنین ونچوری نمادپردازی را هنگامی که فناوری مدرن و نمادپردازی تاریخی به ندرت هماهنگی دارند، غیرضروری می داند. رابرت ونچوری در اواسط دهه 1960 با یان راش و همسرش دنیس اسکات براون، از 1967، شریک شدند.

ساختمان های وی در دهه 1970 همچون خانه Brant-Johnson در Vail ، Colorado 1976، تالار Gordon Wu و دانشکده Butler در Princeton 1980، به دلیل استفاده سرزنده از منابع تاریخی مورد تجلیل قرار گرفته اند که گاهی اوقات شامل یک عنصر سنجیده پر زرق و برق می شوند.

کارهای ونچوری تاثیر مهمی بر طراحی ساختمان های اداری و مراکز خرید بریتانیا در دهه 1980 داشت. مهمترین ساختمان های رابرت ونچوری شامل Sainsbury wing of the National Gallery در لندن 1991، تالار ارکستر Philadelphia 1996- 1987، و موزه هنر معاصر در San Diego 1996 هستند.

معماری رابرت ونچوری در سراسر جهان تاثیر گذاشته است. در اواخر دهه ۱۹۶۰ با انتشار سقف دروازه شکسته «خانه ونا ونتوری» و پنجره سقفی پیچیده «خانه گویلد» آغاز شد.

تغییرات جالب انواع خانه های بومی در خانه های «تروبک» (Trubeck) و «ویسلوسکی» (Wislocki) دیده شد. الگوی نمای موزه هنر اوبرلین و ساختمان آزمایشگاه، معماری بومی و تاریخی را در حالی که هنوز مدرن نیز هستند، نشان می دهد.

جوایز و افتخارات

*  جایزه معماری پریتزکر در سال ۱۹۹۱
*  جایزه وینسنت اسکولی درسال ۲۰۰۲
*  مدال طلای AIA به همراه دنیس اسکات براون ۲۰۱۶
 

برخی از آثار رابرت ونچوری

-  ایستگاه آتش نشانی شماره ۴، کلمبوس، ایندیانا (۱۹۶۸)
-  خانه های Trubek و Wislocki، Nantucket، ماساچوست (۱۹۷۱)
-  برانت هاوس، گرینویچ، کانکتیکات (۱۹۷۲)
-  کالج اوبرلین، اوبرلین، اوهایو (۱۹۷۶)
-  دادگاه فرانکلین، فیلادلفیا (۱۹۷۶)
-  نمایشگاه فروش کالا، لانگورن، پنسیلوانیا (۱۹۷۸)
-  وسترن پلازا، واشنگتن (۱۹۸۰)
-  خانه و استودیوی کاکس-هایدن، بلوک آیلند، رود آیلند (۱۹۸۱)
-  سالن گوردون وو، دانشگاه پرینستون، نیوجرسی (۱۹۸۳)
-  خانه ای در قلعه نو، دلاور (۱۹۸۳)
-  آزمایشگاه لوئیس توماس، دانشگاه پرینستون، نیوجرسی (۱۹۸۶)
-  خانه در شرق همپتون، لانگ آیلند، نیویورک (۱۹۹۰)
-  آزمایشگاه های تحقیقات پزشکی گوردون، UCLA، لس آنجلس، کالیفرنیا (۱۹۹۱)
-  موزه هنر سیاتل، سیاتل، واشنگتن (۱۹۹۱)
-  موزه کودکان، هوستون، تگزاس (۱۹۹۲)
-  کتابخانه چارلز پی، نیویورک (۱۹۹۴)
-  مرکز دانشجویی ترابانت (۱۹۹۶)
-  پارک ملی نیکو ، ژاپن (۱۹۹۷)
-  مرکز تحقیقات علوم اعصاب و ژنتیک، UCLA، لس آنجلس، کالیفرنیا (۱۹۹۸)
-  ساختمان مرکزی، تولوز، فرانسه (۱۹۹۹)
-  مرکز Frist، دانشگاه پرینستون، نیوجرسی (۲۰۰۰)
-  کتابخانه یادبود بیکر، کالج دارتموث، هانوفر، نیوهمپشایر (۲۰۰۲)
-  کتابخانه دامبارتون اوکس، دانشگاه هاروارد، واشنگتن (۲۰۰۵)
-  ساختمان علوم کارشناسی، مؤسسه علوم زندگی و مجتمع پالمر عوام، دانشگاه میشیگان، آن آربور، میشیگان (۲۰۰۵)
-  ساختمان تحقیقات علوم زیستی زیست پزشکی BBSRB، دانشگاه کنتاکی، لکسینگتون، کنتاکی (۲۰۰۵)
-  نمازخانه میدان نیو‌تاون، پنسیلوانیا (۲۰۰۸)

رابرت ونچوری در ۱۸ سپتامبر ۲۰۱۸ در فیلادلفیا به خاطر عوارض بیماری آلزایمر در سن ۹۳ سالگی درگذشت. در پی درگذشت ونچوری، مایکل کیملمن، منتقد فعلی معماری نیویورک تایمز، توییت کرد: رابرت ونچوری بزرگ و الهام بخش بود که میلیون ها چشم و راه های کاملاً جدید برای تفکر درباره غنای محیط معماری ما را باز کرد.

کار متنوع آن با دنیس اسکات براون حاوی ترکیبی از خرد و بشریت است که همچنان بر برچسب ها و زمان فراتر می رود.